மதுரை காமராசர் பல்கலைக் கழகத்தில் தமிழ் ஆராய்ச்சி மாணவியான என் மனைவியையும் கூடவே வளரும் என் மகளையும் பார்க்க போகும்போது 'விராட்டிபத்து' என்ற ஊரைத் தாண்டித்தான் செல்வேன். அந்த ஊர்தான் திரு.கே.ஏ.செந்தில் வேலன் அவர்களின் ஊர்.(பூர்வீகம் அருப்புக்கோட்டைக்கு பக்கத்தில் இருக்கும் பந்தல்குடியாம்!) அந்த ஊரை கடக்கும்போதெல்லாம் அவரின் கம்பீரமான உருவமும் மனதிற்குள் வந்துபோகும்!
இனி பேட்டி....
''நான் செந்தில்வேலன் ஆனது எப்படி?''
 |
செந்தில்வேலன்... தஞ்சை மக்களின் மதிப்பிற்குரிய காவல் துறைக் கண்காணிப்பாளர். இளம் வயதிலேயே சிக்கல்கள் கடந்து சிகரம் தொட்ட மிஸ்டர் நம்பிக்கை. மிடுக்கான தோற்றம், துடிப்பான வேகத்தோடு டெல்டா பூமியில் ரவுடியிசத்தைக் களை எடுத்து வருகிறார். இவர் பொறுப்பேற்றுக்கொண்ட பிறகு தஞ்சை மக்களுக்குக் காவல் நிலையங்களில் உரிய மரியாதையுடன் உடனடி எஃப்.ஐ.ஆர். வழங்கப்படுகிறது. ஆச்சர்யமாக அதன் மீது துரித நடவடிக்கையும் எடுக்கப்படுகிறது. மருத்துவம் படித்தவர் என்பதால், அடுத்த நிலை அதிகாரிகளின் மனநிலை, உடல் நிலை அறிந்து அதற்கு ஏற்பக் கட்டளை பிறப்பிக்கிறார். ''எனக்குச் சொந்த ஊர் மதுரை. என் அப்பா, தனியார் நிறுவனத்தில் மக்கள் தொடர்பு அதிகாரியா இருந்தார். அம்மா... ஆசிரியை. மூணு அக்கா. நான்தான் கடைசிப் பையன். என் தாத்தாவோட அப்பா 'பிரிட்டிஷ் இந்தியா' காலத்தில் போலீஸா இருந்தவர். என் தாத்தாவும் போலீஸ்தான். அதனால், சின்ன வயசுல இருந்தே போலீஸ் ஆகணும்னு எனக்கும் ஆசை. ஆனா, என் அப்பா நான் டாக்டர் ஆகணும்னு ஆசைப்பட்டார். சின்னதாக் குழப்பம். 'முதல்ல அப்பா ஆசையை நிறைவேத்துவோம். அப்புறம் போலீஸ் ஆகலாம்'னு முடிவு பண்ணினேன். அப்பாவுக்காக மருத்துவம் சேர்ந்தேன். நல்லாப் படிச்சேன். ஆனா, அப்பா என்னை ஏமாத்திட்டார். நான் மூணாவது வருஷம் படிச்சுட்டு இருக்கும்போதே எங்களைத் தவிக்கவிட்டுட்டு இறந்துட்டார். மொத்தக் குடும்பப் பொறுப்பும் என் தோளில். 'ஒவ்வொரு பின்னடைவும் மாறுவேடத்தில் உள்ள வாய்ப்புதான்'னு சொல்வாங்க. அதனால், எல்லாத்தையும் பாசிட்டிவ்வாகப் பார்க்க ஆரம்பிச்சேன். மருத்துவம் முடிச்சுட்டு அரசு மருத்துவராக வேலைக்குச் சேர்ந்தேன்.
ஐம்மு-காஷ்மீரில் கடுமையான ராணுவப் பயிற்சி. ஆளை மறைக்கும் பனிப் படலத்துக்கு நடுவில் கடும் குளிரில் அதிகாலையில் உயரமான பாறைகள் மேல் ஏறணும். திடீர்னு பாறை உடைஞ்சு உருண்டு வரும். எந்நேரமும் கவனமா இருக்கணும். இதுதான் போலீசுக்கான பால பாடம். ராஜஸ்தானில் சுட்டெரிக்கும் பாலைவனத்தில் பல நாட்கள் கிடந்தோம். எதுவுமே கஷ்டமாத் தெரியலை. ஏன்னா, சந்தோஷத்தோடும் ஈடுபாட்டோடும் செய்யப்படுகிற ஒவ்வொரு வேலையும் ஓர் அழகான அனுபவம். தொடர் பயிற்சியால் உடம்பு உறுதி ஆச்சு. மனசு பக்குவம் ஆச்சு.
முதல் முறையா ராமநாதபுரம் மாவட்டம், கமுதியில் ஏ.எஸ்.பி பொறுப்பு. ரொம்ப சென்சிட்டிவ் ஏரியா. எப்பவும் சாதிக் கலவரம் பத்தியெரியக் கூடிய அசாதாரணச் சூழல். 'நெருக்கடிமிக்க சூழல்தான் அதிக அனுபவத்தையும், அதிக அறிவையும் பெற்றுக்கொள்ளும் காலம்'னு சொல்வாங்க. அது உண்மை. அடுத்ததா சிதம்பரத்தில் ஒரு வருஷம் ஏ.எஸ்-பியா இருந்தேன். அண்ணாமலைப் பல்கலைக்கழக
மாணவர்கள் பல கோஷ்டிகளா இருந்தாங்க. கல்லூரிப் பருவத்துகே உரிய துணிச்சலும், கோபமும் அடிக்கடி மோதல் சூழலை உருவாக்கிட்டு இருந்தது. அதே சமயத்தில்தான் நடராஜர் கோயில் பிரச்னைகள். சக காவல் துறை நண்பர்களின் உதவியோடு எல்லா பிரச்னைகளையும் சுமுகமா முடிச்சேன். என்ன பிரச்னை வெடிச்சுக் கிளம்பினாலும், 'இந்தப் பிரச்னையை எப்படித் தீர்த்துவைக்கப் போறப்பா?'ன்னு எனக்குள் ஒரு செந்தில்வேலன் வேடிக்கை பார்க்க ஆரம்பிச்சுடுவான். அவன்கிட்ட கைதட்டு வாங்கணுமேன்னு வேகமா, முக்கியமா விவேகமாச் செயல் படுவேன். போன மாசம் தஞ்சாவூருக்கு இடமாற்றலாகி வந்தேன். இங்கே தாதாயிசம் அதிகம். திருட்டு வழக்குகளும் அதிகம். வந்ததும் ரவுடிகள் பட்டியல் எடுத்து ஒவ்வொருத்தரையும் தீவிரமாக் கண்காணிக்க ஆரம்பிச்சோம். ராத்திரி ரோந்து, கண்காணிப்புக் குழுக்கள்னு பல விஷயங்கள் அமல்படுத்தியதும் ரவுடிகள் சேட்டையைக் குறைச்சுட் டாங்க. இது ஒரு நல்ல துவக்கம். இன்னும் நிறைய தூரம் போகணும் தான். ஆனா, நல்ல துவக்கம் பாதி வெற்றிக்குச் சமம்னு சொல்வாங்க. மக்களுக்கு எதிரா, சட்டத்துக்கு விரோதமா உள்ள எல்லா விஷயங்களையும் முடக்கணும். நல்லவங்க மட்டும்தான் ரோட்டில் தைரியமா நடமாடணும். அப்படி ஒரு சூழல் வர்ற வரைக்கும் எனக்கு நிம்மதியான உறக்கம் இல்லை!'' விறைப்பாகக் கை கொடுக்கிறார் செந்தில்வேலன்.
1 கருத்து:
செந்தில்வேலன்=உறுதி !
-Muthuraja
கருத்துரையிடுக